Ieder kwartaal verschijnt “de pen”, hierin schrijft een lid een stukje over zijn of haar leven in de paardenwereld. Het allereerste bericht van de pen is van Jeannette Drent, lees hieronder haar verhaal.
Hallo Esdallers,
Er is mij gevraagd als eerste een stukje te schrijven en daarna de pen door te geven aan iemand anders.
Waar zal ik beginnen?
Bij het begin van het ontstaan van de liefde voor paarden lijkt me het beste.
Toen ik een klein meisje van een jaar of 7 was hadden mijn ouders een abonnement voor het Noorderdierenpark. Daar kon je toen nog een rondje rijden op de ezeltjes. Uren heb ik daar doorgebracht. Gewoon om te kijken naar die schattige ezels. Daar is de liefde voor paard(achtig)en ontstaan. Het is in ieder geval niet aangeboren, want mijn ouders zijn doodsbang voor alles wat groter is dan een flinke hond.
Ik weet niet meer precies wanneer het was, maar ik zal een jaar of 10 geweest zijn. Vlakbij waar ik toen woonde was een weiland met paarden. Ik ging daar bijna dagelijks naartoe om een plakje brood te voeren.
Later ging ik gewapend met borstel en kam naar de wei om de paarden te borstelen. Geen idee van wie de paarden waren, maar niemand heeft me ooit weggestuurd…
Toen ik een jaar of 12 was ging ik samen met neef Hans Omvlee op de fiets door weer en wind naar de manege in Sleen voor de wekelijkse pony rijles. Ik was altijd stikjaloers op Hans, want hij mocht bijna altijd voorop rijden, en op een paard nog wel! Hij had dan ook meer talent dan ik…
We kregen in die tijd nog les van Jan Wouters van den Oudenweijer. En dat was best een strenge instructeur. Nadat ik met de lessen in Sleen was gestopt ging ik regelmatig met vriendinnetjes, of alleen, naar de Eekwal om daar een paard te huren en de bossen in te gaan. Geweldig vond ik dat.
Maar ja, je komt in de puberteit en dan heb je opeens heel andere dingen aan je hoofd. Zoals school en jongens. Paardrijden kwam er niet meer van. Maar het is altijd blijven kriebelen, paarden bedoel ik. Na een periode van school, verkering, huwelijk en scheiding kwam ik uiteindelijk weer via Hans op een paard terecht, Kolinda.
Kolinda was een jonge brave merrie die alles nog moest leren. Zo af en toe mocht ik haar ook even rijden. In die zelfde tijd sloeg niet alleen de vonk tussen Kolinda en mij over, maar ook tussen Jan en mij. Jan kende ik al langer, ook weer via Hans en de paarden.
Jan was alleen en had ook paarden, en ook nog een pasgeboren veulentje, Nameless. Tsja, dat kun je als alleenstaand paardenmeisje natuurlijk niet weerstaan… Dus ging ik niet brommers kijken, maar veulentje kijken. En zo kwam van het een het ander.
Na een jaar gingen we samenwonen in de boerderij in Erica.
Kolinda hebben we van Hans en Hettie gekocht en met haar ging ik lessen bij de Esdalruiters. Toen kwam ik erachter dat je op de manegelessen niet leert paardrijden… Zo’n verenigingsles is wel even iets heel anders!
Inmiddels werd veulentje Nameless ouder, en toen hij 3 jaar was hebben we hem, weer met hulp van Hans, zadelmak gemaakt. Met hem ging ik later naar de les, en heb ik wedstrijden gereden.
Kolinda werd niet meer gereden, en het leek ons wel leuk om met haar een veulen te fokken. Dat werd een nieuwe uitdaging voor mij. Uren heb ik gestudeerd op de indexen van verschillende hengsten en uiteindelijk viel de keuze op Jazz.
Kolinda werd drachtig van deze fantastische hengst en toen de tijd van de geboorte in zicht kwam werden de zenuwen bijna ondraaglijk.
Er werd een camera in de stal geïnstalleerd en we wachtten in spanning af wat er zou gebeuren.
Op een morgen ging ik de paarden voeren voordat ik naar mijn werk bij Praxis zou gaan. Er was nog steeds niks aan de hand met Kolinda. Een half uurtje later nog even kijken op de camera, en wat bleek? Het veulen was geboren! Snel naar de stal om te kijken of alles goed was gegaan. Helaas was dat niet het geval… Het veulen was gestikt in het vlies. Dat was een grote schok.. .
We hebben Kolinda aangemeld bij de veulencentrale en na 2 dagen werd er een moederloos veulen gebracht. Kolinda accepteerde dit veulen onmiddellijk alsof het haar eigen was. Dit veulen heeft ze grootgebracht waarna het weer terug ging naar de eigenaar.
Inmiddels was ze weer drachtig van Jazz, en deze keer ging het wel goed. Er werd een hengstveulen geboren die we Utah genoemd hebben. Met Utah gingen we natuurlijk ook naar de keuring, want we waren supertrots op ons fokproduct. Tot onze grote teleurstelling liep hij helemaal achteraan… Maar Utah groeide groter en moest ook beginnen aan zijn sportcarrière.
Overbuurvrouw Irene zag het wel zitten om hem op te leiden en dat ging niet zonder slag of stoot. Utah was een echte Jazz nakomeling die bekend staan om hun soms lastige karakter.
Maar alle goede dingen komen langzaam, zo ook de opleiding van Utah.
Toen hij 5 jaar was besloten we hem op te geven voor de Pavo selectiewedstrijd in Exloo. Gewoon om te zien of hij geschikt was als dressuurpaard. En dat was hij! Hij won de selectie en mocht door naar de halve finale in Ermelo. Wat waren we trots. Irene en Utah haalden zelfs de finale! Uiteindelijk is Utah verhuisd naar Amerika waar we hem nog 2x hebben bezocht. Sinds een jaar of 3 is hij weer terug in Nederland en is met Leida Collins-Strijk klaar voor de Grand Prix.
Kolinda heeft ondertussen nog heel wat paarden op de wereld gezet waaronder Oprah en Wyoming, paarden van Linda Omvlee.
Alcatraz en Dakota D van Alieke Omvlee.
Brooklyn van Irene vd Bij.
En EscapeD waar Emily Prinsen nu op rijdt.
Ook over EscapeD is een verhaal te vertellen. Escaped betekent “ontsnapt”.
Hij is dan ook ontsnapt aan de dood. Zijn moeder Kolinda was hoogdrachtig van hem en moest nog ruim een week dragen. Op een morgen kwam ik op stal en zag dat ze erg onrustig was en stond te zweten. Het was zover!
Bij Kolinda gingen de bevallingen altijd heel vlot, dus snel Jan gebeld en ook Hans was onderweg. We zaten in spanning te wachten tot het veulen geboren zou worden, maar het wilde niet vlotten.
Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk na 24 uur en 3 veeartsen verder werd de volgende morgen geconstateerd dat Kolinda “gewoon” koliek had en moesten we hals over kop naar de dierenkliniek in Emmeloord. Daar stonden we voor de keus: Of merrie en veulen gaan dood als we nu niks doen, of we proberen het veulen te redden en laten de merrie inslapen.
We hebben voor het laatste gekozen en gelukkig heeft het veulen het gered. Hij werd diezelfde dag bij een pleegmoeder gezet die ook op de kliniek was binnengebracht. Dat ging gelukkig goed, en nu is EscapeD inmiddels 6 jaar.
Ook Oprah, het eerste veulen van Kolinda en gefokt door familie Omvlee heeft een paar jaar bij ons op stal doorgebracht. Met haar heeft Linda tot en met ZZ licht wedstrijden gereden en ook ik heb haar nog een tijdje uitgebracht tot en met M1. Een fijne maar pittige merrie was ze.
Met Oprah hebben we ook nog een veulen gefokt, Hollywood D. Hij is inmiddels 3 jaar en binnenkort gaan we met hem aan de slag. Oprah is helaas op 17 jarige leeftijd aan de gevolgen van Cushing gestorven en Nameless is al enkele jaren noodgedwongen door blessures met pensioen.
Nameless is de aanleiding geweest om zadelmaker te worden. Met hem gingen we een keer naar de zadelmaker in ‘t Haantje om het zadel op pasvorm te laten controleren. Ik mocht toen ook even kijken in zijn werkplaats en daar sloeg weer een vonk over. Ik was op slag verliefd op al die gespjes en draadjes en stukjes leer en gereedschappen. Dát wilde ik ook gaan doen!
Maar dat was nog niet zo eenvoudig… eerst maar eens op zoek naar een geschikte opleiding. Niet te vinden in Nederland. Alleen in België en Engeland. Dat was voor mij niet haalbaar.
Na een paar jaar zag ik in een paardenblad een advertentie staan van de MSFC opleiding tot zadelmaker. Daar heb ik me voor aangemeld en dat bleek een goede keuze.
Het viel me nog niet mee om na 30 jaar weer in de schoolbanken te zitten, maar uiteindelijk werd de moeite beloond met het felbegeerde diploma Master Saddle Fitting Consultant en Master Saddler.
In de korte tijd dat ik nu mijn eigen zadelmakerij heb , ben ik al veel paardenleed tegengekomen door slecht passende zadels, singels , hoofdstellen en tuigen. Er is voor mij dus nog genoeg te doen!
Jeannette Drent
Ik geef de pen door aan Lauret Brinkman.